Przy rozpatrywaniu przydatności poszczególnych klas i grup gruntów do celów budowlanych interesują nas cechy decydujące o łatwości wykonywania robót ziemnych oraz o zdolności gruntów do przenoszenia obciążeń, czyli do posadowienia na nich budynków.
O przydatności gruntu do robót ziemnych decyduje łatwość odspajania, zdolność do utrzymywania się skarp wykopów i nasypów bez dodatkowych zabezpieczeń oraz gęstość, od której uzależnia się ilość i jakość sprzętu do ładowania i transportu. Przydatność gruntu do posadowienia się na nim budynków określa przede wszystkim jego nośność i związana z tym odporność na osiadanie. Cechy te zależą od rodzaju gruntu, wilgotności, kierunku warstw i ich grubości.
W skałach litych, jeżeli nie są spękane i zwietrzałe, roboty ziemne są bardzo utrudnione. Prowadzi się je zazwyczaj za pomocą środków wybuchowych i ciężkiego sprzętu do ładowania i transportu. Ze względu jednak na znaczące wartości naprężeń dopuszczalnych grunty te stanowią idealny pod względem wytrzymałościowym materiał do posadowienia budynków. Niebezpieczeństwem, jakie tu może grozić, jest możliwość rozsadzenia skał spękanych wskutek zamarzania wody w szczelinach oraz usuwanie się skał litych w razie dużych skośnych uwarstwień.
